Laatste week van oktober: stilte in het bos.
Op zoek naar een spannend gevecht tussen de damherten in deze laatste fase van de bronst, hoor ik nog maar af en toe een burl en worden er een paar klappen uitgedeeld, maar het duurt niet lang. Het geburl zwakt af en het geluid dat je normaal hoort van het geklap van de geweien is niet zo hard en intens meer zoals het een paar weken geleden was. Twee, drie tikken en daarna basta. De meeste damherten in de Amsterdamse waterleidingduinen liggen uit te rusten na een periode van spanning en sensatie. Uitgeput zijn ze.
De gelukkige winnaars zijn er vandoor met het vrouwtje van hun dromen en wie weet, mogen we volgend jaar april een paar nieuwe bambi’s verwelkomen in de duinen.
Het kan er hard aan toe gaan tijdens de strijd om de hindes, en soms is het gewei hier niet tegen opgewassen en breekt het af. Positief is dat je dan ook eerder mag stoppen met het dieet. Als je toch niet meer mee kan doen, kan je net zo goed weer gaan eten 🙂
Volgend jaar weer een kans. En ook al breekt het gewei dan weer af, wie weet, zal er toch nog een hinde zijn die op het innerlijke valt 😉
Wandelend in de regen besefte ik het maar al te goed: de hertenbronst in de AWD is voorbij. Heel toepasselijk hoor, zo’n heerlijke douche als afsluiting …
Dit jaar heb ik voor het eerst een klein gedeelte van de hertenbronst mee mogen maken en ik ben erachter gekomen dat er nog veel te leren valt. Veel om nog te zien en uiteraard veel om te fotograferen. Het vlaggen, vegen, burlen, vechten en dekken zijn bijvoorbeeld allemaal termen die te maken hebben met de hertenbronst en die ik nog niet mooi heb kunnen fotograferen. Alsof ze me uitlachen daar in het grote boze bos…
Veel geduld hebben en er volgend jaar weer voor gaan, dat is het eerste wat in mijn hoofd opkomt.
In de tussentijd is er genoeg om te ontdekken in het duin, bijvoorbeeld de vos. Vooral de mooie exemplaren die niks moeten hebben van de vele lunchpakketjes die bepaalde mensen uitdelen (…), zijn het meest interessant om te fotograferen. Straks hebben ze een mooie dikke vacht om te spelen in de sneeuw. Heb nu al zin in de winter 🙂
Wat betreft de damhertenbronst: ik heb ontzettend genoten van deze periode. Heerlijk buiten zijn en het spektakel meemaken. Soms alleen, soms samen met anderen, bijvoorbeeld met Peter. Of het nu door de zoeker van de camera gebeurde of zonder camera, het was genieten. Het drukke (werk)leven lijkt soms een achtbaan dat maar doorgaat en niet stopt, dus als ik bijvoorbeeld in de AWD ben, geniet ik van het rustige moment, de mooie omgeving en van de dieren, en vergeet ik even de hectiek dat buiten het duin afspeelt. En als ik dan een prachtig damhert exemplaar op mijn pad tegenkom, dan toon ik daar respect voor en ga ik graag op mijn knieën.
Net als met het hert met het half gewei, zal ook ik er volgend jaar weer staan. Wie weet, heb ik dan de eer om het schouwspel van de bronst in zijn geheel vast te mogen leggen. I’ll be back!
Carl
Carl Noya 