Wat zei ik ook alweer begin dit jaar …? “Als het aan mij ligt, ga ik lekker door met bloggen” …? Waar-oh-waar is het fout gegaan 😉
Om het maar even goed te maken hieronder een paar mooi plaatjes van een wandeling door de mooie groene bossen van de Ardennen.
Tijdens deze wandeling in het gebied van Mouzaive heb ik gebruik gemaakt van een uitzichttoren om foto’s te maken van het prachtige uitzicht over de rivier Semois en het landschap van de Belgische Ardennen. Ik had al zo’n donkerbruin vermoeden dat na een lange tijd niet te hebben gefotografeerd ik zou worden getrakteerd op een mooie gelegenheid om de ontspanknop weer eens te mogen indrukken, dus bewapend met camera, statief en grijsverloopfilters heb ik mij prima vermaakt op deze uitzichttoren 🙂
De wolkenpartij was prominent aanwezig waardoor het landschap dit keer maar een derde van de foto heeft ingenomen en de dreigende lucht zodoende alle aandacht kreeg.
Om zo hoog te komen, moet je door het bos struinen over een pad … dat niet echt meer een pad is. De imposante bomen in dit bos waren enorm hoog en lieten maar even zien hoe klein wij mensen zijn.
Ook maar gelijk even geëxperimenteerd met creatieve foto’s:
De wandeling zou eigenlijk over een ‘pad’ moeten lopen, maar op de één of andere manier bevond ik mij midden in een stromend beekje … die mij wel weer de mogelijkheid gaf om te oefenen met de filters om zodoende lange sluitertijden te krijgen op klaarlichte dag. Bij onderstaande foto stond de sluiter 13 seconden open, waardoor de stroming van het water niet ‘bevroren’ is en elk druppeltje laat zien, maar meer rust uitstraalt door de ‘zijde-achtige’ beweging. Nou ja, rust … door de ‘drukte’ in het beekje is het niet echt rustig, maar ik ga er wel wat vaker mee oefenen (bijvoorbeeld straks in de herfst met mooie kleuren en meer stromend water) 🙂
Voor maximale scherptediepte heb ik tegenwoordig een ‘app’ die de hyperfocale afstand (scherpstelafstand met een zo grootst mogelijke scherpte-diepte) uitrekent met mijn gekozen diafragma en brandpuntsafstand. Naast het gebruik van statief, de techniek van spiegel opklappen en draadontspanner (om trillingen te voorkomen bij lange sluitertijden) is zo’n app toch ook wel een handig hulpmiddel 😉
Tijdens de wandeling in de bossen van de Ardennen hoopte ik stiekem ook op een confrontatie met een hert, vos of moeflon, maar ook al heb ik een zwak voor het grote wild, landschapsfoto’s blijven ook zeker favoriet bij mij. Op een gegeven moment geeft het mij namelijk de nodige rust om vanaf statief te werken en te experimenteren met bijvoorbeeld grijsverloopfilters. Daarbij zijn het meestal wel platen waarvan ik vaker denk om op te hangen.
Om af te sluiten hieronder nog een laatste plaatje. Eén foto was niet genoeg om het landschap in zijn geheel erop te krijgen, dus dit is een panorama van een aantal samengevoegde foto’s.
Hopelijk heb ik mijn WordPress volgers wakker geschud en ga ik weer wat vaker bloggen … maar ik beloof niks 😉
Carl Noya 