Let The Battle Begin!

Rust. Even bijkomen na een paar gevechten. Er zijn namelijk een paar rake klappen nodig om je territorium te verdedigen. Degene met een sterk gewei en nog genoeg kracht tijdens een streng dieet verdient het om zijn territorium te behouden om zodoende het hart van de vrouwtjes te veroveren. Onderstaand hert lag in zijn eigen gemaakte kuil – zompig van zijn urine – even uit te rusten om zijn krachten te besparen voordat zijn testosterongehalte in zijn lichaam het weer overneemt om een volgend gevecht aan te gaan.

De liefde der herten kan je niet alleen op De Hoge Veluwe meemaken (zie mijn vorige blog), de hertenbronst vindt namelijk ook plaats in de Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD). Het grote verschil met de Veluwe is dat het spektakel plaats vindt tussen damherten en niet edelherten. Hieronder het verschil in damhert en edelhert.

De edelherten mogen dan wel zwaarder en groter zijn dan de damherten, het gewei van een damhert is ook machtig mooi! Elk voorjaar wordt het afgeworpen, waarna het weer begint te groeien. Een nieuw gewei is fluweelachtig en jeukt. Daarom gaat het hert met zijn gewei overal tegenaan schuren, totdat het gevoelloos is geworden. Nu, in de herfst is het gewei op volle sterkte en klaar voor de strijd.

Meestal zijn de herten in de AWD op hun hoede en kijken je een paar seconden aan voordat ze ervandoor gaan met hun staart omhoog (overigens zijn deze seconden hèt moment om je ontspanknop maar eens in te gaan drukken, in plaats van stoer terug te kijken), maar in de bronstperiode hebben de herten hun focus op één ding: de hinde.

Op de rand van het bos, kijkend naar het schouwspel, vermaak ik me prima. Na een tijdje ruik je niet eens de hertenurine meer … Eén ding is zeker: de spanning is veel intenser dan langs de kant staan op de wildbaan van De Hoge Veluwe. Het oergeluid en het gekletter van de geweien hoor je overal om je heen, en als je geluk hebt zie je ze zelfs tegen elkaar strijden; mano a mano. Tussendoor hoor je zelfs het ‘gemiauw’ van de hinden. Respect is dan ook het woord van de dag; respect voor het gebied van de herten (‘het lek’), en respect voor de natuur.

Helaas heb ik de gevechten nog niet kunnen vastleggen met de camera vanwege de vele bomen voor mijn lens, maar het geklap van de imposante geweien die tegen elkaar aan botsen zal ik nooit vergeten. Een ervaring die je niet kan vastleggen op de foto.

Ik heb in ieder geval weer genoten van het struinen in de duinen (bedankt Peter!) en ik verheug me alweer op het volgende bezoek. Misschien lukt het me dan wel om een gevecht vast te leggen. De damherten zijn er klaar voor, hopelijk ik ook; Let the battle begin!

Carl